Composer's journal 2
Howard Moody – Dagboek van de componist
#2 Reactie op de synopsis
Ik werd voor het eerst aangezet tot het componeren van een environmental opera op basis van deze mythe toen ik Bruegels schilderij 'Landschap met de val van Icarus' zag in de Musea van Schone Kunsten en W.H. Audens beroemde gedicht erover las. Zoals Auden opmerkte, kan je nooit écht wegkijken van een ramp. Mijn eigen ideeën en concepten begonnen vorm te krijgen, maar ik keek ernaar uit hoe Anna zou reageren op de opdracht en hoe zij haar verhaal dramatisch zou vormgeven.
Toen ik Anna's volledige synopsis ontving, was ik overweldigd door de originaliteit ervan en door de manier waarop ze de hedendaagse urgentie van de thematiek had aangepakt. Deze tekst weerspiegelt de milieu- en klimaatcrisis van onze tijd door onze perceptie van de mythe van Icarus te herbalanceren.
Talus (de neef van Icarus) staat nu in het middelpunt van de actie. De opera begint met Talus, die door zijn oom Daedalus over de rand van een klif wordt gehouden. Een voorstelling beginnen met snelle dramatische muziek is de droom van elke componist! Talus' transformatie in een vogel is trouw aan de oorspronkelijke mythe, maar in Solar wordt het personage verheven tot een dringende stem voor verandering, een boodschap die wordt gezongen door een dramatische sopraan. Het publiek zal er niet aan kunnen ontsnappen.
Anna besloot om de rol van de zon toe te vertrouwen aan het kinderkoor. Dat koor speelt een centrale rol in elke scène, in wisselwerking met en reagerend op de mensenwereld. Geschoolde, briljante jonge stemmen kunnen de razende kracht van de zon zelf overbrengen, waardoor de volgende generatie uiteindelijk de luidste stem krijgt. Die rol houdt in dat de jongste uitvoerders volledig betrokken worden bij elke scène van de actie en nodigt uit tot energieke, ritmische muziek, die echt zal inspelen op hun vocale kunnen.
Daarnaast bestrijkt de actie van de menselijke personages zo'n enorme waaier aan emoties en complexe verhoudingen. De hoofdfiguren laten zoveel facetten van zichzelf zien, waardoor elke aria een aparte stemming en intentie heeft. Ik weet precies wat me te doen staat! Daedalus, die in de val loopt van zijn eigen uitvinding en van zijn jaloezie, geeft blijk van een complexiteit die bij uitstek past bij een baritonstem. Daartegenover staat het meer doordringende timbre van een tenor, klaar om de manipulatieve controle van koning Minos te vertolken.
Anna introduceert Icarus op een moment van diepe droefheid. Zij besloot een nauwe band tussen Icarus en Talus te weven, opnieuw een van haar eigen toevoegingen aan het oorspronkelijke verhaal. Dit maakt de dood van Talus des te schrijnender. Icarus wordt immers geconfronteerd met het feit dat zijn eigen vader iemand heeft gedood die als een broer voor hem was. De scène waarin Icarus en ‘The Apprentices' (de leerlingen, gespeeld door het jeugdkoor) rouwen om de dood van Talus, biedt mogelijkheden voor virtuoos gezang door de aparte contratenorstem van de solist die Icarus speelt. De kans om dit te combineren met de stemmen van de leerlingen en met de sopraan die de rol van Talus krijgt, wekte meteen muzikale ideeën op.
Solar draagt alle sleutelelementen in zich voor een verhaal dat het verdient om in operavorm te worden gegoten. De muzikale uitdaging om de dringende boodschap aan het einde van de opera tot uitdrukking te brengen, zal veeleisend zijn. Daar gaan we ...